1001 gaasjes

13 mei 2018 - Muona, Malawi

Maandag 7 mei

Vandaag starten we allemaal op een nieuwe afdeling. Wouter en ik staan de komende twee weken op theatre of ook wel de operatie kamers. Na de morning report gingen we naar het gebouw waar theathre zit. Tot onze grote verbazing was er helemaal niemand op de afdeling. Wouter en ik hebben besloten een rondje door het ziekenhuis te lopen en te hopen dat als we terug zouden komen er mensen zouden zijn. Om half 10 kwam Miss Viana, het afdelingshoofd van theathre, zij heeft ons een rondleiding gegeven door de operatiekamers en de röntgenkamer gegeven. Rond 10 uur hadden we onze eerste patiënt. Een klein jongetje van nog geen jaar oud met een extra kleine teen. Het kindje werd onder algehele narcose gebracht en het teentje werdt eraf geknipt, ja echt geknipt. Het hele beeld was een beetje raar en het bekende krukje werdt al snel weer opgezocht... onze tweede patiënte van de dag was een vrouw die een onvolledige abortus had. In Malawi is abortus verboden en kan je hiervoor opgepakt worden. Als vrouwen merken dat ze zwanger zijn en dit niet willen proberen ze met stukken cassavetak alles naar buiten te halen. Dit lukt niet altijd en dat betekend dat de vrouw naar het ziekenhuis moet voor een curettage. Als je de vrouwen vraagt of ze een abortus hebben gedaan zeggen ze nee, het gebeurde zomaar. Na deze nogal bloederige behandeling kwam er een meisje van 12 op de afdeling met iets in haar oor. Nadat het meisje onder volledige narcose was gebracht werdt het kakkerlak achtige beestje uit haar oor gehaald en mocht het meisje rustig haar narcose uitslapen op de niet zo rustige gang van de afdeling. Na de lunchpauze was er weer niemand op de afdeling. Na een half uurtje kwam mister Price, hij heeft heel veel (met ons) gepraat. Net voordat we klaar waren voor vandaag kwam een collega van de delivery ward met een watje in haar oor, het watje zat helaas te diep om er zonder narcose uit te halen. Het enige probleem was nu dat de stroom het niet deed waardoor de vitale functies niet gemeten konden worden. Na nog even geprobeerd te hebben zonder verdoving of narcose was het beter als ze ging druppelen in het oor en dan over een paar dagen terug zou komen. Deze middag hebben we Theresa voor het eerst gezien, we hadden al verhalen gehoord van William die in het Nederlands zegt ”tja, klap van de molen”. Theresa is om het netjes te benoemen “een beetje gek” en heeft voor onze ramen staan roepen en zingen. Vandaag zijn Hans en zijn dochters naar huis gegaan en om heel eerlijk te zijn vind ik dat helemaal niet erg. Het slapen met Wouter was gezellig maar een eigen kamer is stiekem toch wel veel fijner.

Dinsdag 8 mei

Na een soort van uitgeslapen te hebben gaan we vandaag op out reach. Out reach is elke week in een dorpje een stuk van het ziekenhuis af voor de mensen die niet makkelijk naar het ziekenhuis kunnen komen. Hier wordt medicatie en vaccinaties gegeven. Ook wordt er voorlichting gegeven aan moeders over het opvoeden en beschermen van je kindje. We dachten tenminste dat we vandaag gingen... Eenmaal in het ziekenhuis kwamen we erachter dat dit pas morgen was. Lichtelijk teleurgesteld zijn we naar huis gegaan maar omdat Wouter zich niet helemaal lekker voelde was het voor hem wel fijn om even een middagje uit te rusten en het rustig aan te doen. Ik heb Mn kamer opgeruimd na alle logeerpartijen en heb de dag genomen om uit te rusten. Het avondeten koken was vandaag nog een hele uitdaging aangezien de stroom drie keer uit is gevallen vanavond. We hebben gelukkig wel warm kunnen eten en zijn daarna naar bed gegaan.

Woensdag 9 mei

Na de kleine teleurstelling van gister zijn we vandaag wel op out reach gegaan. De out reach van vandaag was in Balanguzi, een klein dorpje op ongeveer een uur rijden vanaf het ziekenhuis. De weg ernaartoe was prachtig we reden door een vallei en door bergdorpjes. Kinderen kwamen achter de jeep aanrennen toen ze zagen dat er “azungus” in de auto zaten. Eenmaal aangekomen op onze bestemming hebben we medicatie uitgedeeld aan mensen met epileptie. Omdat dit dorp redelijk ver van het ziekenhuis is kunnen veel vrouwen die gaan bevallen niet op tijd naar het ziekenhuis bij complicaties. Hierdoor zijn er in dit dorp veel mensen die medicatie krijgen om de epileptische aanvallen onder controle te houden. Nadat de medicatie was uitgedeeld zijn we naar een soort perceel gegaan waar een hele groep moeders met hun kinderen zaten. Er werdt een lied gezongen met en voor de moeders over het beschermen van hun kindje en de gevaren van malaria. Na het zingen zijn we kinderen gaan vaccineren tegen Rota, polio en de mazelen. Na deze geweldige ervaring moest ik toch wel een beetje nodig plassen... Ik mocht bij een hele gastvrije familie naar het toilet, of eigenlijk boven hun gat in het hutje achter hun huis. In het hutje lag een betonnen plaat met twee voetstappen en een gat, als je je voeten op de voetstappen zette kon je precies in het gat mikken. Rond half twee waren we weer terug in ons huisje en hebben we geluncht en water gezuiverd. Deze middag heb ik geslapen want al die mooie nieuwe indrukken zijn best vermoeiend. Toen ik wakker werd was er helaas geen stoom en hebben we voor het avondeten overheerlijke droge boterhammen gegeten.

Donderdag 10 mei

Deze ochtend hebben we nog steeds geen stroom, dit betekend dat we het brood niet kunnen roosteren en dus weer droog brood eten. Droog brood is gelukkig geen probleem want vandaag is de geplande operatiedag, dit wil zeggen dat grotere ingrepen vandaag worden ingepland, hier keek ik stiekem best naar uit. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hoorden we dat er vandaag helaas geen geplande operaties zijn en we dus niet veel zullen zien vandaag. Miss Viana had gelukkig wel een ander taakje voor ons terwijl we wachtte op een spoed operatie konden we steriele gaasjes vouwen. Twee teiltjes gevouwde gazen verder kwam er een vrouw met een incomplete abortus op de afdeling. Tijdens de curettage kwam er een hele placenta naar buiten. Na deze bijzondere ingreep hebben we weer in het kantoor gaasjes gevouwen. Ook na de lunch waren er helaas geen operaties en hebben we in het kantoor zitten praten met de collega’s van de afdeling terwijl we gezellig met z’n allen gaasjes zaten te vouwen. Aangezien we al de hele dag geen stroom hadden hoopten we op stroom in de avond zodat we zouden kunnen koken. Gelukkig ging rond half vijf de stroom aan maar na een kwartier begonnen de lampen de knipperen en de ventilator gek te doen. We hebben maar snel een pan water opgezet in de hoop dat het met halve stroom ook zou gaan koken. Dit geluk hadden we helaas niet, net toen het water kookte maar de rijst er nog niet in zat viel de stroom echt uit en hebben we de rijst maar in de warme pan laten staan totdat het redelijk gaar genoeg was om te eten.

Vrijdag 11 mei

Vandaag hebben we een vrije dag maar aangezien Wouter en ik gister niet veel gezien hebben zijn we vandaag toch naar het ziekenhuis gegaan met de hoop vandaag een operatie te kunnen zien. Helaas was er de hele ochtend niets op de afdeling, hierom zijn Wouter en ik naar huis gegaan. Thuis heb ik nog even gelezen maar ik ben al snel in slaap gevallen. ‘s Avonds zijn we met Maxwell, de anesthesist, mee naar de Cuppen hall geweest. De Cuppen hall is, heel verrassend, een grote hal waar de mensen uit het dorp heen gaan om een biertje of twee te drinken of als er een disco georganiseerd wordt om te dansen. Nadat we terug waren uit de Cuppen hall hebben we snel gekookt en gegeten, hierna hebben we aan de eettafel heel hard liedjes gezongen en zijn we naar bed gegaan.

Zaterdag 12 mei

Na lekker uit te hebben geslapen en te hebben ontbeten zijn we met de hele groep naar de markt gegaan om stoffen te kijken en boodschappen te doen. Van de stof die we op de markt kopen willen we een rok of tas laten maken. Op de weg van de markt naar huis hadden we een hele groep kinderen verzameld die achter ons aan liepen een een liedje zongen voor ons. Of tja een liedje... de kinderen riepen:”A-zun-gu euy, a-zun-gu euy”En ik heb erop gedanst. Eenmaal thuis hadden we nog steeds een grote groep kinderen voor de deur staan dus ik heb met ze gedanst tot het donker werd (het wordt hier gelukkig al om kwart over vijf donker) ik heb de kinderen snel naar huis gestuurd en hoopte te kunnen douchen want van dansen in 34 graden in het zand wordt je best wel vies. Helaas was er in beide huisjes geen water dus moest ik even wachten tot na het avondeten, misschien zou er dan wel water zijn... na een lekkere taaie boterham(de stroom was alweer uit) heb ik nog een poging gedaan om te douchen. Er kwam een straal water zo groot als mijn pink uit de douche maar het was genoeg om even snel af te spoelen. Later die avond werden we gebeld door Maxwell dat er met spoed een keizersnee zou gaan gebeuren. Wouter, Chiara en ik hebben snel ons pak aangedaan(in je pyjama naar het ziekenhuis is toch een beetje gek) en zijn op Nederlands tempo naar het ziekenhuis gelopen. Na om te zijn gekleed in de operatie kleding zijn we naar de operatiekamer gegaan waar al snel een gezond meisje is geboren. Hierna zijn we snel naar bed gegaan want morgen moeten we vroeg opstaan.

Zondag 13 mei

Nadat ik anderhalf uur heb geslapen zijn we allemaal om 4.30 opgestaan om samen met Raphael naar het Nyala park te gaan. We mochten achterin de pick-up truck, zo zijn we drie uur naar het park gereden. Net voordat we langs een politiecontrole kwamen moest er nog snel iemand voorin de auto gaan zitten omdat het niet toegestaan is om meer dan vijf mensen achter in je bak te vervoeren. Het Nyala park staat bekend om zijn giraffen. Omdat we al vroeg in het park waren zagen we alle dieren die ze in het park hadden bij elkaar.  De zebra’s, buffels, apen en impala’s waren mooi maar ik was vooral onder de indruk van de giraffen. Ze stonden ongelofelijk dichtbij! Na een fotoshoot met de giraffen hebben we met Raphael op de picknick plaats in het park geluncht. Raphael wilde ons nog graag de suikerrietvelden en de fabriek waar de suiker wordt gemaakt laten zien, hier komt zijn vrouw Adina namelijk vandaan. Na nog snel gepint te hebben, want dat kan in Muona niet, zijn we terug gereden naar huis. Onderweg zijn we super vies geworden van al het opwaaiende zand dat aan de zonnebrand bleef plakken. Helaas was er in het huisje geen water en hebben we ons met behulp van een washandje  en een emmer water uit de put gewassen.

Foto’s

2 Reacties

  1. Shirley:
    27 mei 2018
    Wat een mooie belevenissen allemaal👍🏻
  2. Janneke van der Lee van Nijf.:
    27 mei 2018
    Lieve Elise wat doe jij daar veel ervaringen op!
    Heel leuk dat je ook die wilde dieren kan zien,het is dus niet alleen maar werken.wat zal het een luxe zijn als je straks weer altijd stroom heb!
    Blijf lekker genieten,dan lees ik weer graag je verhalen! Kus van oma.