Het acclimatiseren is begonnen!

Hallo leuk dat je mijn blog gaat lezen! Op dit moment ben ik in Malawi samen met mijn  mede studenten Sanne, Nika, Manon, Sanne, Wouter en Chiara. Via deze blogs wil ik jullie op de hoogte houden van mijn avonturen! Veel leesplezier!!

Dinsdag 24 en Woensdag 25 april

Wauw wat een dag! Ik ben de hele ochtend bezig geweest met het na-checken van mijn tas en de laatste spulletjes halen in de stad. Tot 14.00 uur toen was het moment namelijk echt daar! Dat waar ik nu al zo lang mee bezig ben wordt werkelijkheid! Ik ga opweg naar Malawi! Na een straatrace met Wouter op de weg naar het vliegveld en het opnoemen van de inhoud van je tas en de snacks die je mee hebt waren we op het vliegveld van Düsseldorf. Hier trof ik mijn twee reisgenootjes. Na het incheckten van de bagage en het drinken van een iceshake(of zoals in Nederland een milkshake) was het tijd om afscheid te nemen van familie. Ik ben met een paar tranen in Mn ogen door de poortjes van de douane gegeaan, hierna volgde een security en de laatste pizza voor de komende drie maanden. De eerste vlucht was niet zo spectaculair, van Düsseldorf naar Shiphol, op Schiphol kwamen we bij de McDonals waar we de studenten voor de Filipijnen en twee van onze studenten zaten. Na een heerlijke mcflurry(ook de laatste voor de komende maanden) stapten we in het vliegtuig naar Nairobi in Kenia. We zaten in een heel groot vliegtuig en hebben van 20.50 tot iets over 5 in de ochtend gevlogen. Op het vliegveld van Nairobi moesten we nog 5 en een half uur wachten totdat we om 10.00 uur in het vliegtuig konden stappen dat ons naar Blantyre, de dichtstbijzijnde grote stad van Muona, zou vliegen. Eenmaal aangekomen in Blantyre moesten we nog een uurtje wachten op de laatste twee groepsgenootjes. In blantyre hadden we op het vliegveld al twee problemen, de tas van Manon was ergens op een vliegveld blijven liggen en we konden geen kwatcha pinnen... Het tweede probleem was gelukkig snel opgelost door te pinnen met een VISA kaart, het eerste probleem was ,deels, opgelost door telefoonnummers door te geven en te duimen dat hij terug komt. Een taxi naar de doogle logde vinden waar we de eerste nacht zouden slapen was gelukkig geen probleem. Voor het vliegveld staan een stuk of dertig mannen die je allemaal een rit aanbieden en hun kaartje afgeven zodat je ze kan bellen. Na drie betrouwbare chauffeurs te hebben gevonden zijn we met volgestopte auto’s in konvooi naar de doogle lodge gereden. Onze taxichauffeur was geïnteresseerd in Nederland en heette ons van harte welkom in Afrika. Hij verbaasde zich alleen wel dat er in Nederland geen bananen en mango’s aan de bomen groeien. In de doogle lodge hebben we, op een toch al wat krappe 6-persoons kamer, een extra bed neergezet. Na het bepalen van de bedindeling zijn we een net iets te droge kipburger gaan eten, hebben we gedouched en zijn we met spanning gaan slapen voor de komende dag. 

Donderdag 26 april

We zijn (niet) allemaal heerlijk uitgerust wakker geworden in de doogle lodge. We moeten snel ontbijten want om 8.00 uur stond er een busje voor de deur met Paul ( de broer van William) en een chauffeur. Na iets meer dan een half uur hadden we eindelijk alle tassen in het busje gekregen en konden we op weg naar de grote supermarkt in Blantyre. Hier kan je echt alles kopen. We hebben twee winkelkarretjes vol met boodschappen meegenomen en hebben toen nog een kwartier bij de auto gestaan om het erin te puzzelen. We hebben bij Airtel nog snel een simkaart gekocht, of ja Malawiaans snel, we hebben namelijk een half uur in de winkel gestaan om al onze simkaarten te activeren en op te laden. Nadat alle boodschappen waren gedaan en alle telefoons het deden zijn we begonnen aan wat Hans noemt: “De mooiste reis van je leven” en ondanks dat iedereen met z’n benen in z’n nek zat en we vastgeplakt zaten aan de leren bankjes in de bus was het echt een geweldige reis! De eerste kilometers zijn nog redelijk comfortabel over asfalt met prachtige uitzichten over valleien met hutjes en prachtige groene vlaktes. Hierna kwamen we op een zandweg en zagen we de dorpjes stuk voor stuk armer worden. In alle dorpjes waar je komt roepen de kinderen “azungu” wat blanke betekend. Er zijn kinderen die de bus achterna rennen en kinderen die nog nooit een blanke hebben gezien en van de schik wegrennen of verstoppen.  Het was een prachtige reis en ik heb de hele 4,5 uur genoten van het uitzicht ende kinderen en wassende moeders in de rivier die je onderweg tegenkomt. We zagen de dorpjes weer wat beter worden toen zei Paul dat we er over 3 minuten waren. Het waren drie Malawiaanse minuten want we waren na een kwartier in Muona. Voor het huisje waar we de komende maanden wonen stonden Sheila en Raphael  op ons te wachten. De huisjes waar we verblijven zien er ontzettend goed uit voor Malawiaanse begrippen. We hebben de kamers verdeeld en zijn onze tassen gaan uitpakken. Hierna hebben we gegeten en zijn we moe maar erg gelukkig gaan slapen. 

Vrijdag 27 april

Na redelijk fris en fruitig op te zijn gestaan en te hebben gegeten zijn we een rondje gaan lopen door het dorp. We waren nog geen kwartier weg en we werden al gevolgd door een hele school aan kinderen, we hadden ons namelijk niet gerealiseerd dat de kinderen tussen de middag vrij waren. Na wat foto’s met de kinderen zijn we weer terug gelopen naar het huisje om daar nog wat spullen uit te pakken en een beetje te wennen aan het lekkere maar toch wel warme weer. We hebben ‘s middags gedanst en gespeeld met de kinderen hier uit de buurt. In het begin waren veel kinderen verlegen maar door de kinderen bij de hand te nemen en jezelf een beetje voor schut zetten komen kinderen los en dansen ze met je mee. 

Zaterdag 28 april

Ooohhh neee! Het water uit Blantyre is vandaag opgegaan!! Het kraanwater kunnen we niet drinken, het putwater smaakt naar kalk en er zitten bacteriën in waar je ziek van kan worden... de enige optie is om het water uit te koken, dus we hebben pannetjes putwater op het fornuis gezet en we zijn in de tuin gaan zonnen om te wachten tot het water gekookt en afgekoeld was. De warmte is nog wel even wennen en het zonnen hielden we allemaal niet zo lang vol. Gelukkig heeft het huisje muren en konden we daar in de schaduw zitten. Met een bak water om af en toe je je voeten in af te koelen is het buiten prima te doen. Nu op de vierde dag stuitten we op het volgende probleem, een luxe probleem wel, het water smaakt namelijk naar kalk en er drijven stukjes kalk in het water. Nu is dit niet erg maar lekker is anders. Nadat we hadden bedacht om het afgekoelde water door een stuk theedoek in de jerrycan te zeven hadden we lekker fris en helder water. Om het water sneller af te laten koelen kan je in de pannen roeren. Om vier uur stuitten we op het volgende probleem, een echt probleem deze keer... de elektriciteit was uitgevallen. Rond 18.00 uur hadden we eigenlijk wel een beetje honger want zonder elektriciteit kan je niet koken. We hebben met elkaar afgesproken om tot 19.00 uur te wachten. Om zeven uur was er nog geen stroom maar we hadden wel het gevoel dat het zo weer aan zou gaan. Door dit gevoel heb en we besloten om te wachten tot 20.00 uur. Precies om een voor 8 ging de stroom weer aan en nog geen twintig minuten later zaten we aan tafel te eten. Na het eten zaten we nog water af te laten koelen toen William bij ons langs kwam om te vertellen dat zijn dochter jarig was en een feestje gaf. Op de weg naar het feestje vroeg een van ons aan William hoe oud zij dochter zou worden. Dit moest hij even aan zijn vrouw vragen omdat hij dit niet wist. Hierop volgde van een van ons de opmerking “Hij weet niet eens hoe oud zijn dochter wordt” William kan heel goed Nederlands verstaan en draaide lachend om om te vertellen dat hij het had gehoord. Op het feestje werden we verwelkomt met een Nederlands lied door de speakers en hebben we in het Nederlands voor Angela, de dochter van William, gezongen. Na veel te hebben gedanst met de bevolking is William met ons mee gelopen naar huis en zijn we gaan slapen.

Zondag 29 april

Zondag is wasdag, we hebben alle vieze kleren bij elkaar gezocht en hebben in een emmer sop gemaakt en de kleren gewassen. De rest van de dag hebben we bij de was gezeten om te zorgen dat deze niet werd meegenomen. Ook hebben we nu een dagtaak aan het koken, afkoelen en het zuiveren van het water. Morgen is de eerste stagedag, dit vind ik nog best wel spannend omdat ik niet zo goed weet wat ik kan verwachten.

Maandag 30 april

Vandaag was de eerste stage dag, we begonnen met het verzamelen in Sheila’s kantoor. We gingen met z’n allen naar de morning report, hier verteld de nachtdienst aan de dagdienst wat er is gebeurd die nacht en wie er op de afdelingen liggen, het morning report is heel erg wennen omdat er heel snel en met een Afrikaans accent Engels wordt gepraat. Na het morning report kregen we een rondleiding van Sheila door het hele ziekenhuis. Het ziekenhuis is veel groter dan dat ik in het begin had gedacht. Er zijn veel gebouwen en vrouwen die daar tussen zitten te wachten met hun kinderen. Na de rondleiding door het ziekenhuis zijn we naar het kantoor van Sheila gegaan en hebben we daar nog wat water gedronken. Hierna zijn we begonnen met de stage, alle maatjes gingen naar de afdeling waar zij als eerste gaan meelopen. Voor Wouter en mij is dit de delivery ward. Na een snelle rondleiding vielen we gelijk met onze neus in de boter, of beter gezegd in de weeën... op de afdeling lag een vrouw/meisje van achttien die volledige ontsluiting had. Ik heb in mijn leven nog nooit een bevalling gezien dus in het begin stond ik samen met Wouter naast het bed te staan en alles in mij op aan het nemen. Gelukkig stonden we op de afdeling met Serena, een hele leuke midwife die ons veel dingen uitlegde. Toen ik vroeg of ik iets kon doen zei ze oh ja natuurlijk ga hier maar staan (naast de moeder) en doe de bevalling maar dan pak ik even iets uit een andere kamer. Ze kwam gelukkig snel terug want ik had eigenlijk geen flauw idee wat ik moest doen behalve de moeder aanmoedigen, in het Nederlands dan wel want wat in het chicewa “persen” en “je bent er bijna” betekend was ik even vergeten. Toen de midwife terug was ging alles  vrij snel voor mijn gevoel. De moeder kreeg een infuus met weeënopwekkers en mij werd gevraagd een injectie klaar te maken. Ik stond te trillen met de naald en het flesje maar alles is goed gegaan. Ik zag de haartjes van de baby al naar buiten komen terwijl de moeder niets zei of riep of schreeuwde, ze was echt dood en dood stil en de tranen liepen over haar wangen van de pijn. Het is best raar om een moeder zo te zien omdat je in Nederland alleen maar hoort dat moeders schreeuwen. In Afrika geloven ze dat als je schreeuwt tijdens je bevalling het kindje kan overlijden. Een paar minuten later kwam het hoofdje van de baby naar buiten en hebben we het kindje een kwartslag gedraaid zodat de schoudertjes ook  naar buiten konden komen. Het kindje werd op de borst van de kersverse moeder gelegd. Ik kreeg als enige de kocher om de navelstreng dicht en de navelstreng werd doorgeknipt. Het kindje werd in een bedje aan de andere kant van de kamer gelegd en toen moest de placenta nog geboren worden. Na wat trekken aan de navelstreng kwam ook de placenta naar buiten en moesten we controleren of de placenta compleet was. Toen de midwife de moeder ging helpen met de moeder wassen ging ik even bij het kindje kijken. Het is een gezond jongetje. Toen ik bij het bedje stond hoorde ik de midwife “Elisa can you give me the baby” ik was heel vereerd en ik mocht met mijn glimlach van oor tot oor het kleine jongetje aan de moeder geven. Ondertussen was Wouter wat wit weggetrokken en zijn we even naar het kantoortje gaan zodat hij even kon zitten. Na 5 minuten werd ik al weer geroepen om het geboorteformulier in te vullen. Wouter zag nog wat witjes maar toen we buiten op een krukje het formulier invulden ging het al wat beter met hem. Ik ben heel trots want mijn naam staat op het invulformulier! ‘s Middags kwam Hans met zijn dochters. Het mooiste van zijn komst is dat hij de tas van Manon heeft meegenomen vanaf het vliegveld in Blantyre! ‘S Avonds hebben we de kamers weer opnieuw ingericht omdat er ruimte voor Hans gemaakt moest worden. Ik slaap vannacht met Manon in het tweepersoons bed, ik hoop maar dat het niet al te warm wordt...

Zikomo (dankjewel) voor het lezen!  Tot mijn volgende blog!

Liefs Elise